Wat overdenkingen

Allereerst wil ik jullie even bedanken voor al die leuke reacties. Want ik lees ze altijd met veel plezier. Nooit gedacht dat bloggen zo vreselijk leuk kon zijn. Voor mij is het ook een soort van uitlaatklep geworden. Het opschrijven van de dagelijkse dingen waar ik plezier in heb. het helpt me de dag te overzien, maar om vooral juist de positieve dingen eruit te halen. Natuurlijk is er overal wel eens wat en zijn er momenten dat je je even niet zo goed voelt. Maar als ik dan terugkijk op de leuke dingen van de dag, dan vergeet je die weer snel. De echtscheiding heeft inmiddels een plaatsje gekregen in mijn leven. Ik heb mezelf weer teruggevonden, waarbij ik met zekerheid durf te zeggen dat het oppakken van mijn oude hanwerkhobbys daarbij enorm heeft geholpen. In het begin was het vooral om bezig te zijn, juist om niet meer te hoeven denken. En nu is het een heerlijke ontspanning geworden waarbij ik mijn gedachtes even een plek kan geven. Met een lach maar soms ook met een traan. Het hoort bij het leven. 


Gisteren was ik nogal geschrokken. Mijn moeder belde ongerust op. Of alles met Patrick (mijn zoon) oke was. want die was toch naar zo'n festival. (nee ik heb nog niets gehoord) Ik had de tv nog niet eens aangehad, dus ik wist van niets. Maar verder geen telefoon of sms gehad.. Ze vertelde over het slechte weer. Ergens bij Hasselt....Opgelucht toen ik hoorde dat het dus niet om Lowlands ging. Want daar is mijn zoon gisteren heengegaan. Maar dat gevoel wat je dan even bekruipt . 


Vijf doden lees ik vanmorgen. Ik krijg er kippevel van als ik denk aan de paniek en de bezorgdheid van het thuisfront. Je kind niet kunnen bereiken omdat het telefoonverkeer overbelast is. Elkaar niet in de chaos te kunnen vinden. Maar vooral de ouders die te horen krijgen dat hun kind.... vreselijk. Daar moet je echt niet aan denken. Ik ben altijd weer blij wanneer ze heelhuids thuis komen. (dat is niet altijd een garantie) maar toch. Patrick zit nu in Lowlands. Ik weet dat het vooral drinken en feesten is. Lang leve de Lol. Het is een moeilijke jongen (altijd al geweest) maar die na de echtscheiding een kan mij het schelen houding heeft gekregen en een muur om zich heen heeft gebouwd waar je nauwelijks doorheen kan komen. Soms zijn er momenten wanneer ik hem dan even alleen heb. Wanneer ik hem even kan bereiken, maar die zijn zeldzaam. Jennifer (mijn dochter) verwerkt het op haar manier. 


Beide hebben en willen  nog geen contact met hun vader. Het komt allemaal wel weer goed dat weet ik wel maar het heeft tijd nodig,  maar dat een echtscheiding vooral de kinderen treft is een feit. Leeftijd maakt geen verschil. want ze zijn hun basis kwijtgeraakt die ze terug moeten vinden. en dat moet een plekje krijgen ook bij de kinderen. En ze zijn niet de enigste want je hoort en ziet het zo vaak om je heen... 


Nou was ik eigenlijk van plan om wat breiwerkdingen te laten zien vanmorgen. Maar na dit onverwachtse en serieuze berichtje van mijzelf vind ik de omschakeling even te groot. Straks even naar mijn ouders (fototoestel niet vergeten peet) en even kijken hoe het met de deken staat. Want moeders heeft al het een en ander aan elkaar gezet.  ben benieuwd!!!!    


Lieve groetjes - petra